Powstanie Wielkiego Tygodnia
Pierwszym i najdawniejszym świadkiem formowania się Wielkiego Tygodnia jest Egeria. Pozostawiony przez nią „Pamiętnik” przedstawia dokładnie rozwiniętą już w IV wieku liturgię poczynając od niedzieli przed Paschą, a na Niedzieli Wielkanocnej kończąc.
Tydzień ten, według Egerii, nosi nazwę „Septimana Maior”. Oprócz tej nazwy znane są inne określenia: „Megale Hebdomas” – Wielki Tydzień, według Cyryla Aleksandryjskiego była to nazwa Homilia Paschalis – Tydzień cierpienia.
U źródeł rozwoju leży z jednej strony akcentowanie wydarzeń z życia Chrystusa (Męka, Śmierć, Zmartwychwstanie), a z drugiej tendencja wiązania różnych wydarzeń z życia Chrystusa z odpowiednimi datami (historyzacja). Podkreślić trzeba szczególnie początek Wielkiego Tygodnia, który stanowi: Niedziela Palmowa Męki Pańskiej.
